در جریان درخواست مناظره مردی شامی که در علوم مختلفی از جمله کلام مهارت داشت با امام صادق؟ع؟، آن حضرت یارانش را طلب نمود. اما همچنان منتظر یکی دیگر از شاگردانش بود؛ سر از خیمه بیرون نمود و شتری را دید که با سرعت می آید، فرمود: «هِشَامٌ وَ رَبَّ الْکَعْبَۀ» به پروردگار کعبه این هشام است. ما فکر کردیم مقصود امام، هشام از فرزندان عقیل است که او را بسیار دوست می داشت، اما ناگاه هشام بن حکم وارد شد. او در سن نوجوانی بود که تازه مو بر صورتش روئیده بود. حضرت برایش جا باز کرد و فرمود: «نَاصِرُنَا بِقَلْبِهِ و لِسَانِهِ وَیَدِهِ» او با دل و زبان و دستش یاور ماست.. بعد از جریان مناظره و ایمان آوردن مرد شامی، امام در مورد هشام فرمود: «مِثْلُکَ فَلْیُکَلَّمِ النَّاس» بر مثل تو واجب است که [درباره مسائل اعتقادی] با مردم سخن بگوید. (کافی ، ج 1، ص 171-173)